بگین امیدی هست....

سلام... هرچند میدنم کسی از این وبلاگ دیدن نمیکنه.... ولی خیلی حالم گرفته.... هیچ امیدی ندارم... اخه میخام برم تجربی ریاضی زیاد خوب نیست... برم انسانی فارسی میلنگم... برم هنر اصلا هنری ندارم... ریاضی کلن بی خیال... کارودانش که اصلا دیگه هنر اونجوري ندارم... بعد تازه میخام پزشکی هم بخونم.... درسته ناامیدی گناه کبیره ست ولی واسه همچین ادمای مثل من که گناه نیست. که هیچ استعدادی ندارن... وهمزمان هوش هم ندارن.... خیلی از بچه ها از من باهوش ترند.... من خیلی امیدوار بودم همیشه فکر میکردم امتحان ریاضی رو بهتر از همه میدم ولی زهی خیال باطل که پایین تر از همه میشدم.... نمیدونم وقتی هوش و پررویی میدادند. من چه گوری بودم... اقا وقتی من این همه نماز اول وقت میخونم دعا میخونم... بعدیه ذره رو ندارم که نظر امام صادق خیلی چیز بدیه رو دارم دیگه اونا به هیچ دردیم نمیخورن اون دنیا.... بعد اون همه امتحانی که فکر میکردم خوب میدم بد دادم دیگه هیچی... وقتی ادم از هوش خدادادی بهره مند نباشه نمیتونه امیدوار باشه که.... تورو خدا اگه این مطلب رو خوندی بنویس میتونم امیدوار باشم یا نه؟ 

 ک